We gaan naar de eerste zaterdag in de herfst van 2011, we schrijven de 24^e van de 9^e.

De zonovergoten warme dag was bepaald geen spiegelbeeld van de herfst als ik al heel vroeg onze scheidsrechter tegen het lijf loop.

Ik vraag aan hem waarom hij zo vroeg is, ja, zo zij hij, thuis was iedereen naar de stad toe, en ik had toch verder niks te doen.

Ik zei daarop dat als we dat hadden geweten, dat hij dan nog wel een wedstrijd voor ons had kunnen fluiten ’s morgens, waarop hij me aankeek of er iets mis was in mijn bovenkamer, ik vond het niet zo’n gekke gedachte, maar hij kennelijk wel.

Als fluiten je in het bloed zit, kun je toch wel 2 wedstrijden pakken?, of zie ik dat verkeerd.

Ik heb verder niet zo veel onzin meer te vermelden, dus gaan we maar eens een beetje snel naar de wedstrijd zelf, die deze keer wordt afgewikkeld op een voor ons ongebruikelijke grasmat, het veld achter het hoofdveld, gelukkig wel echt gras.

Wat er vandaag ook gebeurt, alles wordt vastgelegd door de camera, gehanteerd door Danjo, zodat we ook weten dat dit weer gaat leiden tot een analyse van de trainers, want daarom wordt er natuurlijk gefilmd.

De wedstrijd vangt aan, en we gaan weer aftasten, net zoals wel vaker hebben wij meer balbezit, maar behalve enkele plaagstootjes worden we niet echt gevaarlijk, de tegenstander vooralsnog helemaal niet, zodat het eigenlijk weer een beetje een matte vertoning aan het worden is, 1 ding stond voorop, we moesten vandaag winnen, dat zijn we aan onze stand verplicht, de tegenstander was gezien de stand niet echt super begonnen, dus wat dat betreft zouden er mogelijkheden moeten komen.

En die kwamen er ook wel, een paar vrije ballen op een mooie afstand waren echter niet aan ons besteed, en het begint mij op te vallen dit seizoen, dat wij wel erg weinig profijt trekken uit stilstaande situaties, en dat stilstaande situaties van de tegenstander altijd gevaar op leveren voor ons doel, dit had ik al opgeschreven voordat ik wist wat er allemaal nog ging gebeuren.

Af en toe werd er behoorlijk aan de deur geklopt, maar de finishing touch bleef achterwege, Bas komt op en de bal komt op een prachtige uithaalpositie voor Kevin, maar die wacht net iets te lang en eigenlijk hadden we hier de voorsprong moeten bewerkstelligen.

Hoewel de druk bleef aanhouden, zonder echt overtuigend door te drukken, kregen we niet echt veel kansen, al had een eigen inzet van hun zomaar in het doel kunnen ploffen.

Aan het eind van de eerste helft die met 0-0 wordt afgesloten kunnen we concluderen dat het spel er wel redelijk verzorgd uitziet, maar als we kansen moeten gaan afdwingen, zal er met name zonder bal, veel meer beweging moeten zijn, eens kijken of dat de 2^e helft beter zou gaan.

Het begint vervelend te worden  maar de 2^e helft is gelijk een stuk boeiender, er is een tandje bijgeschroefd, en AZC is niet van plan zich te laten slachten en dat werd als volgt onderstreept:

Ik denk dat er een kleine 10 minuten gespeeld is, als er een vrije bal, die eigenlijk ons voordeeel had moeten zijn, als er voor de 1^e overtreding was gefloten, voor de tegenstander komt, halverwege onze helft.

Met ongeloof zien we de afgemeten bal prachtig (dat dan weer wel) over onze laatste linies worden getild, waar alleen een voorwaarts hunner zeer adequaat mee omspringt en in volledig vrije positie alleen zijn voet maar tegen de bal hoeft te zetten voor de 0-1, en dat is wat ik bedoelde eerder in het verslag met stilstaande situaties, we staan nu al wel met 1-0 achter, en er lijkt plotseling nog een lange weg te gaan.

Vreemd genoeg werkt het tegendoelpunt als een angel en zijn we wakker, duels worden op basis van felheid gewonnen, en de druk wordt alsmaar groter, er hangt wat in de lucht dat voel je aan de spanning, je wordt helemaal meegezogen in zo’n wedstrijd.

De bal komt uit een ingooi bij Ivo, die passt zuiver en hard Chris in de voeten, die met een simpele, maar o zo effectieve voetbeweging Wouter in vrije schietpositie brengt, en die bedenkt zich niks, en weet de 1-1 op een fraaie manier te scoren.

Nu is het een kwestie van doordrukken, er komen meer kansen, maar ook voor de tegenstoten moesten we blijven oppassen.

Het is weer Chris die aan de basis staat van de bevrijdende 2^e treffer, zijn assist belandt wederom bij Wouter, die het helemaal op zijn heupen heeft, en de wedstrijd op zijn kop zet, de 2-1 staat op het bord en die gaat er niet meer vanaf, ondanks de zinderende slotfase, waarin de scheidsrechter heel warrig begint te fluiten, maar ook dit mannetje kan hier niets aan veranderen.

Het ging zeer moeizaam, maar opgelucht halen we toch weer de 3 punten binnen uit deze spannende pot, en alles wat blauw ademt is blij.

Elbert Grift